Çin sıkı karantina uygulamalarıyla gündeme gelmeye devam ederken Financial Times Muhabiri Thomas Hale, Şanghay’da yaşadığı 10 günlük karantina macerasını anlattı. Hale, karantina merkezine gdolayılürken nereye gittiğini bilmediğini belirtiyor ve çıktığında yaşadığı “bir daha karantinaya alınma” telaşını ise şu sözlerle kaleme alıyor: “Özgürlüğün risklerini bu kadar hafifçee almak için mecnun olmak gerektiğini düşündüm.”
COVID-19 salgınının merkezi olarak görülen Çin’de sıkı tedbirler devam ediyor. Ülkede sık sık dünya basınına yansıyan karantinalar yaşanıyor. Hatta geçtiğimiz günlerde Şanghay’daki Disney Resort, COVID niçiniyle kırmızı alarm vermiş. Yetkililer, tüm ziyaretçilerin testleri negatif sonuçlanana kadar parkta kalmalarını istemişti. Cümbüş merkezine girişler de merkezden çıkışlar da yasaklanmıştı.
Ancak ülkenin aldığı COVID tedbirleri bununla da bitmiyor. Daha evvel bir hayli sefer hem basına tıpkı vakitte toplumsal medyaya yansıyan manzaralarda, temaslı ve virüs testi olumlu çıkan bireyler için alınan tedbirler görülmüştü. Beşerler; kentten uzak, nerede olduğu bilinmeyen merkezlerde geçirdikleri 7 günlük yahut daha uzun bir müddetçten daha sonra eski hayatlarına dönebildiklerini anlatıyordu.
Financial Times’ın Şanghay muhabiri de bu pek bilinmeyen gizemli karantina sürecini kaleme aldı. Thomas Hale, hem kaldığı merkezi birebir vakitte yaşadıklarından daha sonra neler hissettiğini yazarken bir daha karantinaya girme endişesinin toplumsal ömrünü nasıl etkilediğine de dikkat çekti.
TÜM OTEL BİR KİŞİ İÇİN KAPATILDI
Gizli bir tesise gdolayılmedilk evvel otelde kalan Hale, kendisine karantinaya girmesi gerektiğini belirten bir telefon aldığını anlatıyor:
“Şanghay Belediyesi Hastalık Denetim ve Tedbire Merkezi’nden arıyordu. ‘Dört ya da beş saat daha sonra gelip seni alacağız’ dediler. Meslektaşlarımın tavsiyelerine ve Çin’deki evvelki karantina tecrübelerime dayanarak, hazırlık yapmak istedim. Konserve ton balığı, çay, bisküvi, üç çeşit vitamin, dört çeşit Haribo, Tupperware, yoga matı, havlu, paklık ekipmanı, uzatma kablosu, fazlaca sayıda kitap, göz damlası, bir kupa üzere şeyler almalıydım.
Bu ortada birinci telefondan 4-5 saat daha sonra bir telefon daha geldi. Bu kez otel çalışanından bir bayandı: ‘Yakın temaslısınız. Dışarı çıkamazsınız’ dedi.”
HER KÖŞE BAŞINDA TEST YAPILIYOR
Çin’de PCR testi neredeyse günlük bir ritüel ve birfazlaca sokak köşesinde test kabinleri pek yaygın. Ülkenin iki büyük uygulaması olan Alipay yahut WeChat kullanılarak, her kişinin en son test neticelerina bir QR koda bağlanıyor. Rastgele bir yere girmek için kodun taranması ve bu biçimdece pozisyonun izlenmesi gerekiyor. Yeşil, giriş yapılabileceği; kırmızı, bir sorun olduğu manasına geliyor.
“Sıfır Covid” olarak bilinen bu yaklaşım, virüsün azamî seviyede bastırılması için alınan tedbirlerden biri. Bir olay tespit edilir edilmez virüsün bulaşmasını durdurmak için temaslı izleme, daima test yapmak, hudut karantinası ve kapanmalar kullanılıyor. Ayrıyeten Çin’de birkaç çeşit karantina var. Meskende, otelde, hastanede ve yakın temaslı karantina… Yakın temaslılar başka bir tesiste karantinaya alınıyorlar. Thomas Hale da nereye gittiğini bilmediği sırada bir tesiste 10 günlük sürecek karantinaya alınıyordu.
“NEREYE GİDECEĞİMİZ HAKKINDA HİÇBİR FİKRİMİZ YOKTU”
Hale oteldeki tek yakın temaslı bulunmasına karşın otelin kapatıldığını ve dışarı çıkmasına tedbir olarak da bir nazaranvlinin beklediğini belirtiyor. Akabinde da tehlikeli unsur giysili erkeklerin gelip test yaptıklarını ve bir otobüse bindirildiğini anlatıyor:
Hale, karantina sürecinin karanlıkta bir otobüste ilerlerken başladığını anlatıyor.
“Bir yetişkin olarak, gideceğimiz yer hakkında hiç bir fikrimiz olmadan bir yere gdolayılmek enteresan bir tecrübeydi. Tehlikeli unsur giysisi giymiş sürücümüz, telefonuyla çılgınca konuştu. Bir saat kadar daha sonra, sürüşü de daha çılgın hale geldi ve aklıma Guizhou eyaletinde bir karantina nakliye otobüsünün çarptığı ve 27 yolcunun öldüğü son haberler geldi. Emniyet kemerimi bağladım ve koridoru kapatan bavulumu bir daha konumlandırdım.
Sonunda bir tarlanın ortasındaki küçük bir yolda durduk. Şoföre telsiz üzerinden yola devam etmesi talimatı verildi. Lakin bu imkansızdı zira önümüzde birkaç büyük vagon vardı.”
KUTU ÜZERE KABİNLER
Hale, saatler süren seyahatten daha sonra nihayet varış noktasına ulaştıklarını anlatıyor: “Otobüsteki herkese bir oda numarası verildi. Odaların imajı bizi birdenbire uyandırdı. Tesis, her biri yerden kısa ayaklıklar üzerinde oturan, her biri nakliye konteynırına benzeri bir kutu olarak tanımlanabilecek yapılardan oluşuyordu. Toplamda kaç kabin olduğunu söylemek zordu. Floresan dış yer aydınlatması üstte titredi ve her kapıyı gorecek biçimde bir kamera olduğunu gördüm.
Kabinimde iki adet tek kişilik yatak, bir su ısıtıcısı, bir klima ünitesi, bir masa, bir sandalye, bir kase, iki küçük bez, bir kalıp sabun, açılmamış bir yorgan, küçük bir yastık vardı. Yer toz ve kirle kaplıydı. Pencere parmaklıklıydı, bir daha de dışarı hakikat eğilebiliyordunuz. Duş yoktu. İnternet irtibatını denetim ettiğimde, Şanghay otelimdeki internetten 24 kat daha süratliydi.
sonrasındasında bir sakin, Çin’in TikTok’u Douyin’de dolaşan misal toplu karantina tesislerinin imajlarına atıfta bulunarak, ‘Videoları görmüştüm, lakin gerçek olmadığını düşünmüştüm’ dedi. Ben de görüntüleri izlemiştim ve Çin’e gelmedilk evvel bu yerlerden birini bulmanın mümkün olup olmayacağını merak etmiştim. Artık ise çıkmak istiyordum.
10 GÜNLÜK KARANTİNA
Tüm işçi, tehlikeli unsur elbiseleri giydiği için kimin kim olduğunu ayırt etmek başlangıçta imkansızdı. Ayrıyeten bizim üzere onlar da tesisten çıkamıyorlardı. sonrasındasında bir çalışan bana günde 230 Rmb (31,75 pound) ödendiğini söylemiş oldu.
Günlük rutinim ise şöyle ilerledi: Sabah erkenden, pencerelerimizi ve ön basamaklarımızı püskürten endüstriyel sınıf bir dezenfektan makinesinin gürültüyle uyandık. Yemekler sabah 8, öğle ve akşam 5’te verildi. Sabah 9 civarında, mavi tehlikeli unsur giysili iki hemşire PCR testlerini uygulamak için geldi. Bir seferinde testim müspet çıkarsa öbür bir yere gdolayılüp gdolayılmeyeceğimi sordum. ‘elbet gdolayıleceksin’ dedi hemşirelerden biri.
Sıkı bir şahsi rutine bağlı kaldım: Lisan çalışması, iş, öğlen yemeği, iş, imtihan, çevrimiçi satranç… Kabinler içinde ses epey kolay geçebiliyordu ve geceleri ayakta kalıp dolaşan insanları duyabiliyordum. Şanslıydım. En azından yalnızca deneyimlemek yerine neler olduğunu gözlemlemek benim işimdi.
Yatak, demir bir çerçeveden ve altı tahtadan yapılmıştı ve şilte o kadar inceydi ki, büsbütün düz yatmak zorunda kalıyordunuz. Bu ortada karyolaya yaslanmak imkansızdı. Varışta kalışımın yedi gün olacağı söylenmesine karşın, aslında 10 gün sürdü.”
SONUNDA SERTİFİKA DA VERİLMİŞ
10 günün sonunda PCR testi negatife dönen Hale, artık bu gizemli karantina tesisinden çıkmaya hazırdı: “Kalkış saatim yaklaşırken, uzun bir ortadan daha sonra birinci kere ayakkabılarımı giydim. Mahallî haberlerde, Şanghay yakınlarında diğer bir tesis inşa ediliyordu. Gitmedilk evvel bana bir sertifika verildi. Güya ben, bir imtihanı yeni tamamlamış ya da en azından yeni bir eğitim almış üzereydim.”
Karantina sürecinin zorluğu ya da nerede olduğu bilinmeyen bir tesise gitmenin ürkütücülüğü haricinde Hale, karantina sonunda oluşan tedirgiğinliği de anlatıyor. bir daha tıpkı şeyleri yaşamak istememe kaygısının kendisini nasıl etkilediğini şöyle yazıyor:
“ÖZGÜRLÜĞÜN RİSKLERİ”
“Otelime döndüğümde su sıcaktı ve şilte yumuşaktı. Banyodaki tartıdaki sayı daha düşüktü. Kutlama yemeği için yanlışsız vakitti. Fakat rastgele bir restoran, tüm bunları yeniden yaşamama niye olabilirdi. Sokakta kararsız bir biçimde bir ileri bir geri dolaşarak biraz vakit geçirdim. Barlarda ve restoranlarda kalabalığın yanından geçerken, özgürlüğün risklerini bu kadar hafifçee almak için meczup olmak gerektiğini düşündüm. Güya paralel bir dünyada yaşıyorlardı.
Bir biftek restoranına yaklaştım ve paket servisi olan restorandan sipariş vermek için QR kodu kaydırmam gerekip gerekmediğini sordum. ‘Hayır’ dedikleri vakit büyük bir rahatlama hissettim. daha sonra kendimi gördüm: Saçları artık sarı değil lakin çabucak hemen grileşmemiş, bıyıklı ve 10 günlük kirli sakallı. Telefonuna uzandığında, güya her türlü bedeli ödeyecekmiş üzere hareketleri hem telâşlı birebir vakitte bitkin.”
COVID-19 salgınının merkezi olarak görülen Çin’de sıkı tedbirler devam ediyor. Ülkede sık sık dünya basınına yansıyan karantinalar yaşanıyor. Hatta geçtiğimiz günlerde Şanghay’daki Disney Resort, COVID niçiniyle kırmızı alarm vermiş. Yetkililer, tüm ziyaretçilerin testleri negatif sonuçlanana kadar parkta kalmalarını istemişti. Cümbüş merkezine girişler de merkezden çıkışlar da yasaklanmıştı.
Ancak ülkenin aldığı COVID tedbirleri bununla da bitmiyor. Daha evvel bir hayli sefer hem basına tıpkı vakitte toplumsal medyaya yansıyan manzaralarda, temaslı ve virüs testi olumlu çıkan bireyler için alınan tedbirler görülmüştü. Beşerler; kentten uzak, nerede olduğu bilinmeyen merkezlerde geçirdikleri 7 günlük yahut daha uzun bir müddetçten daha sonra eski hayatlarına dönebildiklerini anlatıyordu.
Financial Times’ın Şanghay muhabiri de bu pek bilinmeyen gizemli karantina sürecini kaleme aldı. Thomas Hale, hem kaldığı merkezi birebir vakitte yaşadıklarından daha sonra neler hissettiğini yazarken bir daha karantinaya girme endişesinin toplumsal ömrünü nasıl etkilediğine de dikkat çekti.
TÜM OTEL BİR KİŞİ İÇİN KAPATILDI
Gizli bir tesise gdolayılmedilk evvel otelde kalan Hale, kendisine karantinaya girmesi gerektiğini belirten bir telefon aldığını anlatıyor:
“Şanghay Belediyesi Hastalık Denetim ve Tedbire Merkezi’nden arıyordu. ‘Dört ya da beş saat daha sonra gelip seni alacağız’ dediler. Meslektaşlarımın tavsiyelerine ve Çin’deki evvelki karantina tecrübelerime dayanarak, hazırlık yapmak istedim. Konserve ton balığı, çay, bisküvi, üç çeşit vitamin, dört çeşit Haribo, Tupperware, yoga matı, havlu, paklık ekipmanı, uzatma kablosu, fazlaca sayıda kitap, göz damlası, bir kupa üzere şeyler almalıydım.
Bu ortada birinci telefondan 4-5 saat daha sonra bir telefon daha geldi. Bu kez otel çalışanından bir bayandı: ‘Yakın temaslısınız. Dışarı çıkamazsınız’ dedi.”
HER KÖŞE BAŞINDA TEST YAPILIYOR
Çin’de PCR testi neredeyse günlük bir ritüel ve birfazlaca sokak köşesinde test kabinleri pek yaygın. Ülkenin iki büyük uygulaması olan Alipay yahut WeChat kullanılarak, her kişinin en son test neticelerina bir QR koda bağlanıyor. Rastgele bir yere girmek için kodun taranması ve bu biçimdece pozisyonun izlenmesi gerekiyor. Yeşil, giriş yapılabileceği; kırmızı, bir sorun olduğu manasına geliyor.
“Sıfır Covid” olarak bilinen bu yaklaşım, virüsün azamî seviyede bastırılması için alınan tedbirlerden biri. Bir olay tespit edilir edilmez virüsün bulaşmasını durdurmak için temaslı izleme, daima test yapmak, hudut karantinası ve kapanmalar kullanılıyor. Ayrıyeten Çin’de birkaç çeşit karantina var. Meskende, otelde, hastanede ve yakın temaslı karantina… Yakın temaslılar başka bir tesiste karantinaya alınıyorlar. Thomas Hale da nereye gittiğini bilmediği sırada bir tesiste 10 günlük sürecek karantinaya alınıyordu.
“NEREYE GİDECEĞİMİZ HAKKINDA HİÇBİR FİKRİMİZ YOKTU”
Hale oteldeki tek yakın temaslı bulunmasına karşın otelin kapatıldığını ve dışarı çıkmasına tedbir olarak da bir nazaranvlinin beklediğini belirtiyor. Akabinde da tehlikeli unsur giysili erkeklerin gelip test yaptıklarını ve bir otobüse bindirildiğini anlatıyor:
Hale, karantina sürecinin karanlıkta bir otobüste ilerlerken başladığını anlatıyor.
“Bir yetişkin olarak, gideceğimiz yer hakkında hiç bir fikrimiz olmadan bir yere gdolayılmek enteresan bir tecrübeydi. Tehlikeli unsur giysisi giymiş sürücümüz, telefonuyla çılgınca konuştu. Bir saat kadar daha sonra, sürüşü de daha çılgın hale geldi ve aklıma Guizhou eyaletinde bir karantina nakliye otobüsünün çarptığı ve 27 yolcunun öldüğü son haberler geldi. Emniyet kemerimi bağladım ve koridoru kapatan bavulumu bir daha konumlandırdım.
Sonunda bir tarlanın ortasındaki küçük bir yolda durduk. Şoföre telsiz üzerinden yola devam etmesi talimatı verildi. Lakin bu imkansızdı zira önümüzde birkaç büyük vagon vardı.”
KUTU ÜZERE KABİNLER
Hale, saatler süren seyahatten daha sonra nihayet varış noktasına ulaştıklarını anlatıyor: “Otobüsteki herkese bir oda numarası verildi. Odaların imajı bizi birdenbire uyandırdı. Tesis, her biri yerden kısa ayaklıklar üzerinde oturan, her biri nakliye konteynırına benzeri bir kutu olarak tanımlanabilecek yapılardan oluşuyordu. Toplamda kaç kabin olduğunu söylemek zordu. Floresan dış yer aydınlatması üstte titredi ve her kapıyı gorecek biçimde bir kamera olduğunu gördüm.
Kabinimde iki adet tek kişilik yatak, bir su ısıtıcısı, bir klima ünitesi, bir masa, bir sandalye, bir kase, iki küçük bez, bir kalıp sabun, açılmamış bir yorgan, küçük bir yastık vardı. Yer toz ve kirle kaplıydı. Pencere parmaklıklıydı, bir daha de dışarı hakikat eğilebiliyordunuz. Duş yoktu. İnternet irtibatını denetim ettiğimde, Şanghay otelimdeki internetten 24 kat daha süratliydi.
sonrasındasında bir sakin, Çin’in TikTok’u Douyin’de dolaşan misal toplu karantina tesislerinin imajlarına atıfta bulunarak, ‘Videoları görmüştüm, lakin gerçek olmadığını düşünmüştüm’ dedi. Ben de görüntüleri izlemiştim ve Çin’e gelmedilk evvel bu yerlerden birini bulmanın mümkün olup olmayacağını merak etmiştim. Artık ise çıkmak istiyordum.
10 GÜNLÜK KARANTİNA
Tüm işçi, tehlikeli unsur elbiseleri giydiği için kimin kim olduğunu ayırt etmek başlangıçta imkansızdı. Ayrıyeten bizim üzere onlar da tesisten çıkamıyorlardı. sonrasındasında bir çalışan bana günde 230 Rmb (31,75 pound) ödendiğini söylemiş oldu.
Günlük rutinim ise şöyle ilerledi: Sabah erkenden, pencerelerimizi ve ön basamaklarımızı püskürten endüstriyel sınıf bir dezenfektan makinesinin gürültüyle uyandık. Yemekler sabah 8, öğle ve akşam 5’te verildi. Sabah 9 civarında, mavi tehlikeli unsur giysili iki hemşire PCR testlerini uygulamak için geldi. Bir seferinde testim müspet çıkarsa öbür bir yere gdolayılüp gdolayılmeyeceğimi sordum. ‘elbet gdolayıleceksin’ dedi hemşirelerden biri.
Sıkı bir şahsi rutine bağlı kaldım: Lisan çalışması, iş, öğlen yemeği, iş, imtihan, çevrimiçi satranç… Kabinler içinde ses epey kolay geçebiliyordu ve geceleri ayakta kalıp dolaşan insanları duyabiliyordum. Şanslıydım. En azından yalnızca deneyimlemek yerine neler olduğunu gözlemlemek benim işimdi.
Yatak, demir bir çerçeveden ve altı tahtadan yapılmıştı ve şilte o kadar inceydi ki, büsbütün düz yatmak zorunda kalıyordunuz. Bu ortada karyolaya yaslanmak imkansızdı. Varışta kalışımın yedi gün olacağı söylenmesine karşın, aslında 10 gün sürdü.”
SONUNDA SERTİFİKA DA VERİLMİŞ
10 günün sonunda PCR testi negatife dönen Hale, artık bu gizemli karantina tesisinden çıkmaya hazırdı: “Kalkış saatim yaklaşırken, uzun bir ortadan daha sonra birinci kere ayakkabılarımı giydim. Mahallî haberlerde, Şanghay yakınlarında diğer bir tesis inşa ediliyordu. Gitmedilk evvel bana bir sertifika verildi. Güya ben, bir imtihanı yeni tamamlamış ya da en azından yeni bir eğitim almış üzereydim.”
Karantina sürecinin zorluğu ya da nerede olduğu bilinmeyen bir tesise gitmenin ürkütücülüğü haricinde Hale, karantina sonunda oluşan tedirgiğinliği de anlatıyor. bir daha tıpkı şeyleri yaşamak istememe kaygısının kendisini nasıl etkilediğini şöyle yazıyor:
“ÖZGÜRLÜĞÜN RİSKLERİ”
“Otelime döndüğümde su sıcaktı ve şilte yumuşaktı. Banyodaki tartıdaki sayı daha düşüktü. Kutlama yemeği için yanlışsız vakitti. Fakat rastgele bir restoran, tüm bunları yeniden yaşamama niye olabilirdi. Sokakta kararsız bir biçimde bir ileri bir geri dolaşarak biraz vakit geçirdim. Barlarda ve restoranlarda kalabalığın yanından geçerken, özgürlüğün risklerini bu kadar hafifçee almak için meczup olmak gerektiğini düşündüm. Güya paralel bir dünyada yaşıyorlardı.
Bir biftek restoranına yaklaştım ve paket servisi olan restorandan sipariş vermek için QR kodu kaydırmam gerekip gerekmediğini sordum. ‘Hayır’ dedikleri vakit büyük bir rahatlama hissettim. daha sonra kendimi gördüm: Saçları artık sarı değil lakin çabucak hemen grileşmemiş, bıyıklı ve 10 günlük kirli sakallı. Telefonuna uzandığında, güya her türlü bedeli ödeyecekmiş üzere hareketleri hem telâşlı birebir vakitte bitkin.”