Sosyal medyada ne kadar vakit geçiriyorsunuz? Daha sağlıklı olmak, daha farklı yemekler yapmak, daha hoş görünmek, daha fit olmak için takip ettiğiniz hesaplar var mı? Takip edip öğrendiklerinizin ne kadarını uyguluyorsunuz?
Ne kadar uyguladığınızı geçelim. O sayfalarda paylaşılan fotoğraf ve görüntüleri gördükçe ne hissediyorsunuz? Kusursuz vücutlarda bayanlar, kaslı erkekler, şahane yerler, memnun insanlar…
Bir de kendi ömrünüz…
Sabahın köründe kalkıp işe yetişme telaşında süratlice bir şeyler atıştırmalar (o da fırsat kalırsa). Çocuğun çantası tam mı? Kedinin mamasını koydum mu? Akşama ne pişireceğim? Bugünkü toplantılara nasıl yetişeceğim? Bitmez tükenmez nazaranvler, sorumluluklar…
Ve gözünüzün önünde sabah için hazırladığı ejder meyveli, ballı, yulaflı smootiesi ile poz veren hoş mi hoş bir bayan. İçeriğini de yazmış, bilmem kaç kalori, şuna düzgün geliyor, buna âlâ geliyor. (İyi de benim vaktim mi var? Hem ejder meyvesi 30 lira, haydi başkalarını saymayayım.)
Bir yanda o bayan üzere göbeksiz ve şahane görünme isteği, öbür yanda bunları nasıl yapacağım düşüncesi… Ayrıyeten fotoğraftakinin yaşı 20’li, benimki 40’ları oldukcatan geçti.
Zihnimiz muazzam bir oyuncudur. Algıda seçer örneğin (yani işine geleni alır, gelmeyeni eksiltir). Siz o fotoğrafa bakıp niye o kadar incecik olamadığınıza hayıflanırken yaptığı, kendi hayatınızın dinamikleri ile bir arada o hanımın o pozu verene kadar yaşadıklarını görmezden gelmektir. Yalnızca vücutları mukayese eder, eleştirir hatta yargılar ve siz mutsuzlukla baş başa kalırsınız. halbukiki o bayan sabah smootiesi ile bir arada sizin vakit ayıramayacağınız kadar spor yapmakta, tahminen protein tozları ile vücuduna eziyet etmekte, tahminen de estetik mucizesinin nimetlerinden yararlanmaktadır. Filtreler, fotoshoplar da gayreti. Hepsi var iseyım olağan. Gerçek olan tek şey, toplumsal medyada tüm bilgileri paylaşmadığımız. Sadece görünmesini istediğimiz kadar kısmı sergilediğimiz. Aslında bir yandan da o an o kadar da memnun olmayanların mutsuzluğunu tetikliyoruz. Nizam bu biçimde.
Stanford Üniversitesi’nde toplumsal medyanın yarattığı bu mutsuzluğu araştırıp bir de isim vermişler: Ördek Sendromu.
“Benim hayatım / münasebetim niye onlarınki kadar şahane değil?” fikri yetersizlik ve değersizlik hislerini beslerken, partner sorgulamaları ile bağlardaki sarsıntılara taban hazırlıyor. Eşin / sevgilinin beğendiği bayanlar / erkekler kişinin daima olarak kendini bir rekabette hissetmesine niye olurak devasa itimat / özgüven meselelerine yol açıyor. Husus vücut boyutuna geldiğinde ise ya “nasılsa o denli olamayacağım” diyerek büsbütün boş veriliyor, ya da suçluluk hisleri ile kişi vücudundan uzaklaşıyor. Yani tehlike azımsanmayacak boyutta.
Sosyal medyada rol model aldıklarının “görünen” beslenme seçimleri ile yeme bozukluğu yaşayan gençler de eforu.
Çözüm ne?
Çözüm; 1- Kendimizi toplumsal medya hesabındaki bir şeyle mukayese etmemek. (Mukayese etme yaklaşımı çocukluk travmanızı atlatamadığınızın göstergesidir.)
2 – Kendi hayat dinamiklerimize odaklanmak, oralarda yapabileceğimiz iyileştirmeleri yapmak.
3 – Vücudumuzun aslında her saniye bize hizmet ettiğini hatırlamak.
Mukayeseden nasıl kurtulurum diyorsanız da üzerine çalışmak lazım. Yorumlarda sorular gelirse bir makalede onu da müellifim.
Şimdilik, Ördek Sendromunun farkında olup, tuzağa düşmeden, zinde kalın…
Sevgilerimle.
Instagram
Facebook
Twitter
Web
Ne kadar uyguladığınızı geçelim. O sayfalarda paylaşılan fotoğraf ve görüntüleri gördükçe ne hissediyorsunuz? Kusursuz vücutlarda bayanlar, kaslı erkekler, şahane yerler, memnun insanlar…
Bir de kendi ömrünüz…
Sabahın köründe kalkıp işe yetişme telaşında süratlice bir şeyler atıştırmalar (o da fırsat kalırsa). Çocuğun çantası tam mı? Kedinin mamasını koydum mu? Akşama ne pişireceğim? Bugünkü toplantılara nasıl yetişeceğim? Bitmez tükenmez nazaranvler, sorumluluklar…
Ve gözünüzün önünde sabah için hazırladığı ejder meyveli, ballı, yulaflı smootiesi ile poz veren hoş mi hoş bir bayan. İçeriğini de yazmış, bilmem kaç kalori, şuna düzgün geliyor, buna âlâ geliyor. (İyi de benim vaktim mi var? Hem ejder meyvesi 30 lira, haydi başkalarını saymayayım.)
Bir yanda o bayan üzere göbeksiz ve şahane görünme isteği, öbür yanda bunları nasıl yapacağım düşüncesi… Ayrıyeten fotoğraftakinin yaşı 20’li, benimki 40’ları oldukcatan geçti.
Zihnimiz muazzam bir oyuncudur. Algıda seçer örneğin (yani işine geleni alır, gelmeyeni eksiltir). Siz o fotoğrafa bakıp niye o kadar incecik olamadığınıza hayıflanırken yaptığı, kendi hayatınızın dinamikleri ile bir arada o hanımın o pozu verene kadar yaşadıklarını görmezden gelmektir. Yalnızca vücutları mukayese eder, eleştirir hatta yargılar ve siz mutsuzlukla baş başa kalırsınız. halbukiki o bayan sabah smootiesi ile bir arada sizin vakit ayıramayacağınız kadar spor yapmakta, tahminen protein tozları ile vücuduna eziyet etmekte, tahminen de estetik mucizesinin nimetlerinden yararlanmaktadır. Filtreler, fotoshoplar da gayreti. Hepsi var iseyım olağan. Gerçek olan tek şey, toplumsal medyada tüm bilgileri paylaşmadığımız. Sadece görünmesini istediğimiz kadar kısmı sergilediğimiz. Aslında bir yandan da o an o kadar da memnun olmayanların mutsuzluğunu tetikliyoruz. Nizam bu biçimde.
Stanford Üniversitesi’nde toplumsal medyanın yarattığı bu mutsuzluğu araştırıp bir de isim vermişler: Ördek Sendromu.
“Benim hayatım / münasebetim niye onlarınki kadar şahane değil?” fikri yetersizlik ve değersizlik hislerini beslerken, partner sorgulamaları ile bağlardaki sarsıntılara taban hazırlıyor. Eşin / sevgilinin beğendiği bayanlar / erkekler kişinin daima olarak kendini bir rekabette hissetmesine niye olurak devasa itimat / özgüven meselelerine yol açıyor. Husus vücut boyutuna geldiğinde ise ya “nasılsa o denli olamayacağım” diyerek büsbütün boş veriliyor, ya da suçluluk hisleri ile kişi vücudundan uzaklaşıyor. Yani tehlike azımsanmayacak boyutta.
Sosyal medyada rol model aldıklarının “görünen” beslenme seçimleri ile yeme bozukluğu yaşayan gençler de eforu.
Çözüm ne?
Çözüm; 1- Kendimizi toplumsal medya hesabındaki bir şeyle mukayese etmemek. (Mukayese etme yaklaşımı çocukluk travmanızı atlatamadığınızın göstergesidir.)
2 – Kendi hayat dinamiklerimize odaklanmak, oralarda yapabileceğimiz iyileştirmeleri yapmak.
3 – Vücudumuzun aslında her saniye bize hizmet ettiğini hatırlamak.
Mukayeseden nasıl kurtulurum diyorsanız da üzerine çalışmak lazım. Yorumlarda sorular gelirse bir makalede onu da müellifim.
Şimdilik, Ördek Sendromunun farkında olup, tuzağa düşmeden, zinde kalın…
Sevgilerimle.
Web