Lars Von Trier’in yönetmenliğini yaptığı Dogville, 2003 yapımı. Başrolde ise Nicole Kidman’ı görüyoruz.
DOGVİLLE İLE İZLEDİĞİM HİÇBİR FİLM ARASINDA BAĞLANTI KURAMADIM. BELKİ DE BU YÜZDEN ÇOK ACAYİP GELDİ.
Filmin başlarında afallamanız olası. Zira bir giriş olarak düşündüğünüz sahneler film boyunca devam ettikçe, izlemeyi bırakıp devam etmek arasında kararsız kalabilirsiniz. Yarım bırakmayı pek düşünmedim açıkçası, tiyatrovari sahneleri ile kendini izlettirmeyi başardı diyebilirim.
dogville tiyatro
9 bölümden oluşuyor film. Kimi sahnelerde insanların nasıl değişebildiklerini, en yakınlarına nasıl sırt çevirebildiklerini gördükçe hiddetlenirken, kimi sahnelerde de Grace’in (Nicole Kidman) affediciliği ile yumuşadım. Gerçi sonlara doğru bu affediciliğin tamamen kibirden kaynaklandığını, bizzat babasının ağzından öğreniyorsunuz ama kendisine yapılan tüm işkencelere, tecavüzlere, ağır çalışma şartlarına katlanmasının belki de tek yolu buydu diye düşünüyorum.
Hiçbir ihtiyaçları olmadığı halde Grace’e sırf yapacak işi olsun diye, yapıldığında memnun edecek ama yapılmasa da olacak türden sorumluluklar yükleyen kasaba halkında sevdiğim yönler de yok değil. Mesela Chuck’un karısı Vera, Chuck ile Grace arasındaki ilişkiyi öğrendiğinde tüm hislerini gidip Grace’in yüzüne vuruyor. Ona hakaret ediyor, biblolarını parçalıyor. Neden mi sevdim? Arkadan iş çevrilmesine alışmışım, acıların bekletilip de sonrasında intikama dönüşmesine alışmışım. Olay öğrenildiği anda bir nevi çözüm amacıyla ceza verilmesi, öfkenin kine dönüşmeden dışarı vurulması sevdiğim bir şey oldu.
Ve Grace’in son sahnede; “hayır, bu kez affetme, bu kez yapma” diyerek kasabanın yakılışına, herkesin öldürülmesine izin verişi yine hak verdiğim durumlardan oldu. Tecavüzlere ses etmemesi, hele ki sevdiği Tom’un tüm olanlara sadece “plan” diyip göz yumması kadar sinir bozucu bir şey yoktu. Kendi çıkarları uğruna sevdiğini söylediği kadını ikinci plana atması, kesinlikle affedilir bir şey değil. İkilik olmaz sevgide, iki yoktur, tek vardır, olmalıdır.
“BİR BAŞKA YABANCI GEÇTİĞİNDE ONA DA AYNISINI YAPMASINLAR, ZAAFLARI AÇIĞA ÇIKMASIN.”
Filmden sevdiğim bir replik:
“İki insan ancak aralarındaki aşktan şüphe ederse kırılabilir.”
İzlememiş ve kararsız kalanlara keyifli seyirler.
DOGVİLLE İLE İZLEDİĞİM HİÇBİR FİLM ARASINDA BAĞLANTI KURAMADIM. BELKİ DE BU YÜZDEN ÇOK ACAYİP GELDİ.
Filmin başlarında afallamanız olası. Zira bir giriş olarak düşündüğünüz sahneler film boyunca devam ettikçe, izlemeyi bırakıp devam etmek arasında kararsız kalabilirsiniz. Yarım bırakmayı pek düşünmedim açıkçası, tiyatrovari sahneleri ile kendini izlettirmeyi başardı diyebilirim.
dogville tiyatro
9 bölümden oluşuyor film. Kimi sahnelerde insanların nasıl değişebildiklerini, en yakınlarına nasıl sırt çevirebildiklerini gördükçe hiddetlenirken, kimi sahnelerde de Grace’in (Nicole Kidman) affediciliği ile yumuşadım. Gerçi sonlara doğru bu affediciliğin tamamen kibirden kaynaklandığını, bizzat babasının ağzından öğreniyorsunuz ama kendisine yapılan tüm işkencelere, tecavüzlere, ağır çalışma şartlarına katlanmasının belki de tek yolu buydu diye düşünüyorum.
Hiçbir ihtiyaçları olmadığı halde Grace’e sırf yapacak işi olsun diye, yapıldığında memnun edecek ama yapılmasa da olacak türden sorumluluklar yükleyen kasaba halkında sevdiğim yönler de yok değil. Mesela Chuck’un karısı Vera, Chuck ile Grace arasındaki ilişkiyi öğrendiğinde tüm hislerini gidip Grace’in yüzüne vuruyor. Ona hakaret ediyor, biblolarını parçalıyor. Neden mi sevdim? Arkadan iş çevrilmesine alışmışım, acıların bekletilip de sonrasında intikama dönüşmesine alışmışım. Olay öğrenildiği anda bir nevi çözüm amacıyla ceza verilmesi, öfkenin kine dönüşmeden dışarı vurulması sevdiğim bir şey oldu.
Ve Grace’in son sahnede; “hayır, bu kez affetme, bu kez yapma” diyerek kasabanın yakılışına, herkesin öldürülmesine izin verişi yine hak verdiğim durumlardan oldu. Tecavüzlere ses etmemesi, hele ki sevdiği Tom’un tüm olanlara sadece “plan” diyip göz yumması kadar sinir bozucu bir şey yoktu. Kendi çıkarları uğruna sevdiğini söylediği kadını ikinci plana atması, kesinlikle affedilir bir şey değil. İkilik olmaz sevgide, iki yoktur, tek vardır, olmalıdır.
“BİR BAŞKA YABANCI GEÇTİĞİNDE ONA DA AYNISINI YAPMASINLAR, ZAAFLARI AÇIĞA ÇIKMASIN.”
Filmden sevdiğim bir replik:
“İki insan ancak aralarındaki aşktan şüphe ederse kırılabilir.”
İzlememiş ve kararsız kalanlara keyifli seyirler.