Sağlıkta şiddet konusunda birden epey sefer yazdım ve bu yazdıklarımın en eskisine baktım, bulabildiğim en eskisine. Tam 12 yıl önceye aitti yazım. Sözcükleri değişen lakin hissi daima elemle kuvvetlenen birden epeyce yazı. Sıhhatte şiddet diye bir başlığımız olması bile epey acıklı değil mi?
Dünyanın bütün işleri emek ister. Hepsinin kendine bakılırsa zorlukları vardır. Lakin kimileri hepsinden çok zorluk ve fedakârlık barındırır. Bunlardan biri doktorluktur. Buna itirazı olan var mıdır bilmiyorum. her neyse ki ben, doğumla mevt içindeki bu sancılı süreçte, bir insanın hayatının kıymetini bilen, o kıymeti muhafazaya ve yükseltmeye çabalayan hekimlerin hakkını vermeyecek kimseyi tanımıyorum. Fakat bir yandan da ıstırapla şahitlik ediyorum ki; insan hayatının emanet edildiği tabiplerin; dövülmemek, hakarete ve atağa uğramamak için davette bulunduğu, isyan etmek zorunda bırakıldığı ve nazaranvleri başında şiddete uğrayıp katledildikleri bir devrin ortasındayız ve o periyot, karanlığı büyüterek uzuyor. Büyük bir kusur, yaygın bir anlayışa ve alışkanlığa dönüşüyor. Karanlık budur.
Türkiye’nin sıhhat sistemi, dünyanın geri kalanıyla kıyas kabul etmeyecek ölçüde yeterlidir diyebilirim.
Burada sırf oluşturulan sistemin uygunluğundan kelam edersem bir şeyler eksik kalır. Sistemi bu kadar düzgün kılan şeylerin başında, sıhhat sistemimizin ortasındaki işçi sıhhat nazaranvlileridir. Mesai saatlerinden, nöbet yoğunluklarına, mesleksel titizliklerinden, insani duyarlılıklarına dek bir epey hususta farklıdır Türk sağlıkçıları, epeyce daha özverilidirler. Ve bu sadece benim fikrim değil; (kişisel tecrübelerimden ve sohbetlerimden yola çıkarak belirtirim) İsviçreli, Alman, İngiliz ve farklı milletlerden bir sürü meslektaşım bu bahisteki fikirlerini şaşkınlıkla paylaşmışlardır benimle. Hele biri var ki hiç unutamam “En soğuk ruhlu olanınız bile bir uzak akraba üzere.” olağan olarak tökezleyen yanlarımız, yanlışlarımız ya da eksiklerimiz var, insanız. Fakat fazlamız da var görmek isteyene.
Uzatmayı, lisan dökmeyi mesleğim ismine zulüm de sayıyorum bir yerden daha sonra. Çok çalıştığımızı, didindiğimizi ve zorlayıcı şartlar ortasında elimizden gelenin en düzgününü yaptığımızı anlatıp durmak kalbimi sızlatıyor doğrusu. Kim bilmez, kim anlamaz ki bunu? Mümkün mü bu?
Bu son yazım olsun. Bu son kaybımız… Ayrıştıran, gaye gösteren, dışlayan ve tahrik eden sözcüklerden; tarafsız halde nazarann, anlayan kalplere ve akıllara sığınıyorum. Siz de o denli yapın.
Instagram
Twitter
Web
Dünyanın bütün işleri emek ister. Hepsinin kendine bakılırsa zorlukları vardır. Lakin kimileri hepsinden çok zorluk ve fedakârlık barındırır. Bunlardan biri doktorluktur. Buna itirazı olan var mıdır bilmiyorum. her neyse ki ben, doğumla mevt içindeki bu sancılı süreçte, bir insanın hayatının kıymetini bilen, o kıymeti muhafazaya ve yükseltmeye çabalayan hekimlerin hakkını vermeyecek kimseyi tanımıyorum. Fakat bir yandan da ıstırapla şahitlik ediyorum ki; insan hayatının emanet edildiği tabiplerin; dövülmemek, hakarete ve atağa uğramamak için davette bulunduğu, isyan etmek zorunda bırakıldığı ve nazaranvleri başında şiddete uğrayıp katledildikleri bir devrin ortasındayız ve o periyot, karanlığı büyüterek uzuyor. Büyük bir kusur, yaygın bir anlayışa ve alışkanlığa dönüşüyor. Karanlık budur.
Türkiye’nin sıhhat sistemi, dünyanın geri kalanıyla kıyas kabul etmeyecek ölçüde yeterlidir diyebilirim.
Burada sırf oluşturulan sistemin uygunluğundan kelam edersem bir şeyler eksik kalır. Sistemi bu kadar düzgün kılan şeylerin başında, sıhhat sistemimizin ortasındaki işçi sıhhat nazaranvlileridir. Mesai saatlerinden, nöbet yoğunluklarına, mesleksel titizliklerinden, insani duyarlılıklarına dek bir epey hususta farklıdır Türk sağlıkçıları, epeyce daha özverilidirler. Ve bu sadece benim fikrim değil; (kişisel tecrübelerimden ve sohbetlerimden yola çıkarak belirtirim) İsviçreli, Alman, İngiliz ve farklı milletlerden bir sürü meslektaşım bu bahisteki fikirlerini şaşkınlıkla paylaşmışlardır benimle. Hele biri var ki hiç unutamam “En soğuk ruhlu olanınız bile bir uzak akraba üzere.” olağan olarak tökezleyen yanlarımız, yanlışlarımız ya da eksiklerimiz var, insanız. Fakat fazlamız da var görmek isteyene.
Uzatmayı, lisan dökmeyi mesleğim ismine zulüm de sayıyorum bir yerden daha sonra. Çok çalıştığımızı, didindiğimizi ve zorlayıcı şartlar ortasında elimizden gelenin en düzgününü yaptığımızı anlatıp durmak kalbimi sızlatıyor doğrusu. Kim bilmez, kim anlamaz ki bunu? Mümkün mü bu?
Bu son yazım olsun. Bu son kaybımız… Ayrıştıran, gaye gösteren, dışlayan ve tahrik eden sözcüklerden; tarafsız halde nazarann, anlayan kalplere ve akıllara sığınıyorum. Siz de o denli yapın.
Web