Hepimizin ömründe en az bir kezde olsa ne senle ne de sensiz oluyor dediğimiz birileri girmiş ve oldukcatan çıkıp gitmiştir. İşte siz de bu cümleyi bir defa bile olsun kurduysanız bu kavramı kesinlikle öğrenmelisiniz. Haydi gelin kirpi ikileminin ne olduğunu birlikte öğrenelim!
”Soğuk bir kış sabahı epey sayıda kirpi, donmamak için birbirine bir çok yaklaştı.”
”Az daha sonra, oklarının farkına vardılar ve ayrıldılar. Üşüyünce, birbirlerine tekrar yaklaştılar. Oklar rahatsız edince bir daha uzaklaştılar. Soğuktan donmakla, batan okların acısı içinde gidip gelerek yaşadıkları ikilemi, ortalarındaki uzaklık, her iki acıya da tahammül edebilecekleri bir noktaya ulaşıncaya kadar sürdü.”
”İnsanları bir ortaya getiren, iç dünyalarının boşluğu ve tekdüzeliğidir.”
”Ters gelen özellikler ve tahammül edemedikleri yanlışlar onları birbirinden uzaklaştırır. Sonunda, bir ortada var olabilecekleri, nezaket ve görgünün belirlediği ortak noktada buluşurlar. Bu noktada, etrafın sıcaklığını hissetme isteği kısmen karşılanır fakat, buna karşılık okların acısı hissedilmez. Kendi iç sıcaklığı çok yüksek olanlar ise, ne kasvet vermek, ne de kasvet çekmek için, topluluklardan uzak durmayı tercih ederler.”
Yukarıda özetlemek gerekirse bahsetmiş olduğumiz kısım, Arthur Schopenhauer’in 1851’de yayınladığı ”Parerga ve Paralipomena: Kısa Felsefi Denemeler” isimli yapıtının ünlü 396. kısmının bir kısmıdır.
Schopenhauer anlattığı bu kısımda kirpilerin soğukta kaldığı vakit yaşadıkları ikilemden bahsetmiştir. Schopenhauer’in anlattığı bu kısım ondan sonrasında Freud’un yayınladığı yapıtlarda de yerini almıştır.
Peki nedir bu kirpi ikilemi?
Kirpi ikilemi; insan ilgilerinde oluşan yakınlığın ve bu yakınlık kararında meydana gelen özel alan sorunlarının ortaya çıkardığı problemleri kirpi davranışları ile modelleyen bir metafordur. Bu metafora göre kurduğumuz insan bağlantılarında gereğinden çok yakınlık gösterir ve bu yakınlık kararında da rahatsızlık duymaya başlarız.
Freud’un Kirpi İkilemi:
Kirpi ikilemi 1900’lü senelerda Freud’un yapıtlarında kullandığı bir teori haline gelmişti. Hatta Freud, Amerika’ya duyduğu nefrete karşın kirpi bulmak ve bu teori üzerine konferans vermek istediğini söyleyerek Amerika’yı ziyaret bile etmiştir.
Freud bir cümlesinde şöyleki der: ‘Hiç kimse komşusu ile fazla yaklaşmaya dayanamaz.’ Bu cümlesi ile Freud’da toplumları birbirlerine ısınmak için yaklaşan kirpilere benzetir. Hatta bunun akabinde insanların birbirlerinden kopamadıklarını ve bununla birlikte zıt fikirleri birbirlerine diretmekten de vazgeçemediklerini söyler.
Hem Schopenhauer’in, birebir vakitte Freud’un ilgilendiği bu teori, insan bağlarını yakından ilgilendiren bir ikilem haline gelmiş ve insan ilgilerine yeni bir bakış açısı kazandırmıştır.
Bu ikilemin dediğine göre siz her ne kadar uygun niyetli olur ve biriyle gereğinden çok yakınlaşırsanız, siz istemeseniz dahi o kişi ile bir noktada çatışmaya başlar ve birbirinize ziyan verirsiniz. İnsan bağlarında aşılmaması gereken bir çizgi vardır ve bu çizgi aşıldığı vakit o ilgi çıkmaza girerek darbe alır.
Bu duruma örnek vermek gerekirse bir ilginin cicim aylarında her şey yolundayken bu aylar bittikten daha sonra arbedelerin ve çiftlerin birbirine olan tahammülsüzlüğün başlamasından bahsedebiliriz.
Yalnız kirpi ikileminin yalnızca aşk ömrü için değil tüm insan münasebetleri için geçerli bir kavram olduğu da unutulmamalıdır. Tüm ilgi tiplerinde şahsi alana hürmet gösterilmeli ve gereğinden çok yakınlaşma yaşanmamalıdır.
Fazla yakınlaşma ziyan getirir dedik lakin natürel ki her şeyin de bir sonu olduğu ve insan bağlarında koyulacak fazla aranın yalnızlık getireceği de unutulmamalıdır.
özetlemek gerekirse kısaca karşımızdaki insanı ne kadar seversek sevelim o kişinin şahsi alanına hürmet göstermeyi ve tıpkı saygıyı kendimiz için de beklememiz gerektiğini unutmamalı ve bu arayı her vakit korumalıyız.
İnsan münasebetlerinde içli dışlı olmanın ya da fazla samimiyetin ziyanları ile hepimiz en az bir sefer karşılaşmışızdır. Beşerler bu yakınlık ve samimiyetten güç alarak sizlere olağanda söyleyemeyeceği biroldukça cümleyi basitçe söylemiştir bile tahminen de. Lakin bundan kaçınmak gayesi ile insanlara koyacağınız aranın fazlaca olması da yalnızlaşmanıza ve toplumdan soyutlanmanıza niye oluyor olabilir.
İşte problem tam da bu dengeyi kurabilmekte değil mi? Kulaklarınızda fazla yakınlık tez ayrılık getirir kelamı çınladı mı? Bizim çınladı ve bu ikileme cuk diye de oturdu.
Uzun lafın kısası işin tüm sırrı insan bağlantılarında arayı hakikat ayarlamakta ve şahsi hudutlarımızı net biçimde çizmekte.
Peki siz bu sonları çizebiliyor musunuz? Ya da siz hiç kirpi ikilemini yaşadınız mı? Yorumlara bekliyoruz…
”Soğuk bir kış sabahı epey sayıda kirpi, donmamak için birbirine bir çok yaklaştı.”
”Az daha sonra, oklarının farkına vardılar ve ayrıldılar. Üşüyünce, birbirlerine tekrar yaklaştılar. Oklar rahatsız edince bir daha uzaklaştılar. Soğuktan donmakla, batan okların acısı içinde gidip gelerek yaşadıkları ikilemi, ortalarındaki uzaklık, her iki acıya da tahammül edebilecekleri bir noktaya ulaşıncaya kadar sürdü.”
”İnsanları bir ortaya getiren, iç dünyalarının boşluğu ve tekdüzeliğidir.”
”Ters gelen özellikler ve tahammül edemedikleri yanlışlar onları birbirinden uzaklaştırır. Sonunda, bir ortada var olabilecekleri, nezaket ve görgünün belirlediği ortak noktada buluşurlar. Bu noktada, etrafın sıcaklığını hissetme isteği kısmen karşılanır fakat, buna karşılık okların acısı hissedilmez. Kendi iç sıcaklığı çok yüksek olanlar ise, ne kasvet vermek, ne de kasvet çekmek için, topluluklardan uzak durmayı tercih ederler.”
Yukarıda özetlemek gerekirse bahsetmiş olduğumiz kısım, Arthur Schopenhauer’in 1851’de yayınladığı ”Parerga ve Paralipomena: Kısa Felsefi Denemeler” isimli yapıtının ünlü 396. kısmının bir kısmıdır.
Schopenhauer anlattığı bu kısımda kirpilerin soğukta kaldığı vakit yaşadıkları ikilemden bahsetmiştir. Schopenhauer’in anlattığı bu kısım ondan sonrasında Freud’un yayınladığı yapıtlarda de yerini almıştır.
Peki nedir bu kirpi ikilemi?
Kirpi ikilemi; insan ilgilerinde oluşan yakınlığın ve bu yakınlık kararında meydana gelen özel alan sorunlarının ortaya çıkardığı problemleri kirpi davranışları ile modelleyen bir metafordur. Bu metafora göre kurduğumuz insan bağlantılarında gereğinden çok yakınlık gösterir ve bu yakınlık kararında da rahatsızlık duymaya başlarız.
Freud’un Kirpi İkilemi:
Kirpi ikilemi 1900’lü senelerda Freud’un yapıtlarında kullandığı bir teori haline gelmişti. Hatta Freud, Amerika’ya duyduğu nefrete karşın kirpi bulmak ve bu teori üzerine konferans vermek istediğini söyleyerek Amerika’yı ziyaret bile etmiştir.
Freud bir cümlesinde şöyleki der: ‘Hiç kimse komşusu ile fazla yaklaşmaya dayanamaz.’ Bu cümlesi ile Freud’da toplumları birbirlerine ısınmak için yaklaşan kirpilere benzetir. Hatta bunun akabinde insanların birbirlerinden kopamadıklarını ve bununla birlikte zıt fikirleri birbirlerine diretmekten de vazgeçemediklerini söyler.
Hem Schopenhauer’in, birebir vakitte Freud’un ilgilendiği bu teori, insan bağlarını yakından ilgilendiren bir ikilem haline gelmiş ve insan ilgilerine yeni bir bakış açısı kazandırmıştır.
Bu ikilemin dediğine göre siz her ne kadar uygun niyetli olur ve biriyle gereğinden çok yakınlaşırsanız, siz istemeseniz dahi o kişi ile bir noktada çatışmaya başlar ve birbirinize ziyan verirsiniz. İnsan bağlarında aşılmaması gereken bir çizgi vardır ve bu çizgi aşıldığı vakit o ilgi çıkmaza girerek darbe alır.
Bu duruma örnek vermek gerekirse bir ilginin cicim aylarında her şey yolundayken bu aylar bittikten daha sonra arbedelerin ve çiftlerin birbirine olan tahammülsüzlüğün başlamasından bahsedebiliriz.
Yalnız kirpi ikileminin yalnızca aşk ömrü için değil tüm insan münasebetleri için geçerli bir kavram olduğu da unutulmamalıdır. Tüm ilgi tiplerinde şahsi alana hürmet gösterilmeli ve gereğinden çok yakınlaşma yaşanmamalıdır.
Fazla yakınlaşma ziyan getirir dedik lakin natürel ki her şeyin de bir sonu olduğu ve insan bağlarında koyulacak fazla aranın yalnızlık getireceği de unutulmamalıdır.
özetlemek gerekirse kısaca karşımızdaki insanı ne kadar seversek sevelim o kişinin şahsi alanına hürmet göstermeyi ve tıpkı saygıyı kendimiz için de beklememiz gerektiğini unutmamalı ve bu arayı her vakit korumalıyız.
İnsan münasebetlerinde içli dışlı olmanın ya da fazla samimiyetin ziyanları ile hepimiz en az bir sefer karşılaşmışızdır. Beşerler bu yakınlık ve samimiyetten güç alarak sizlere olağanda söyleyemeyeceği biroldukça cümleyi basitçe söylemiştir bile tahminen de. Lakin bundan kaçınmak gayesi ile insanlara koyacağınız aranın fazlaca olması da yalnızlaşmanıza ve toplumdan soyutlanmanıza niye oluyor olabilir.
İşte problem tam da bu dengeyi kurabilmekte değil mi? Kulaklarınızda fazla yakınlık tez ayrılık getirir kelamı çınladı mı? Bizim çınladı ve bu ikileme cuk diye de oturdu.
Uzun lafın kısası işin tüm sırrı insan bağlantılarında arayı hakikat ayarlamakta ve şahsi hudutlarımızı net biçimde çizmekte.
Peki siz bu sonları çizebiliyor musunuz? Ya da siz hiç kirpi ikilemini yaşadınız mı? Yorumlara bekliyoruz…