Gençliğimin hoş vakit içinderında Muhammet Şimşek tarafınca hazırlanan Prof.Dr. Üstün Dökmen tarafınca sunulan Küçük Şeyler isimli mükemmel bir program vardı.
TRT ekranlarında yayınlanan bu programı pür dikkat izlerdim. Prof.Dr. Üstün Dökmen Hoca bilimi halka sunma konusunda özel bir efor harcıyordu.
Psikolojinin, birçok aile için uzak düşman sayılacak kadar bilinmez olduğu 2002-2012 tarihlerinde küçük küçük aydınlanıyorduk. Hocayı, takip eden senelerda ilgiyle izlemek ve kendisinden öğrenmek nitekim hoştu. Ortadan geçen yıllar ortasında Üstün Hoca alana katkılarını özgürce her platformda lisana getirdi ve biz başı örtük yahut açık dinledik.
Üstün Hocadan aşikâr aralıklarla başı örtülü olmayı seçmiş özgür bayanlarla ilgili ondan duymayı beklemediğim kurallar duyduk. Kırılgan ve hakikaten incitilmiş başı örtük bilim beşerlerine biçim vermeye, onları hizalamaya olan marjinal bir iştah belirli ki hala devam ediyordu. Biliyoruz ki, Üstün Hoca da Anadolu kültürüyle büyümüş, bizim üzere pınarlardan su içmiş, misal ağıtlarla ve tıpkı türkülerde gelişip, kadim bilgilerle birebir sofralardan geçmiştir. özetlemek gerekirsesı tıpkı beşiğin büyüttüğü bebekleriz. Ayrışmak bizi üzer. Ve Üstün Hoca çabucak hemen yaptığı açıklamayla bir daha katı kurallar (bireysel) sıraladı.
Üstün Hoca, Armağan Çağlayan’ın programında başı örtülü bayanlardan psikolog ve psikiyatrist olamayacağı kuralını koyarken çok önemli görünüyordu.
En yüksek insani bedeller ve eşitlik, etik olma prensibiyle mesleğini yapmaya adanmış benim üzere yüzlerce meslektaşım var. Kadim köklerimizin olması yeni bilimsel uygulamalara fakat ışık meblağ. Kendimize ve yaşayan tüm canlılara şefkatle yaklaşmak için sayısız eğitimler almış başı örtülü o denli hayli psikolog var ki… Mesleğinde başarılı ve adanmış biroldukca psikolog, psikiyatrist arkadaşım E Ticaret sitesinden eser alır üzere danışan seçmiyorlar ve danışanlar da onları birebir biçimde bulmuyor. Herkes serbestçe terapatik alyansı kurabilen uzmanla ilerlemek de özgür.
Üstün hoca birebir programda Atatürk’ü epey sevdiği biçimde odasında fotoğrafını bulundurmadığını da belirtti. Ofisimizde sevdiğimiz birinin resmi hala ayrıştırıcı bir faktör mü, şaşkınım. Hatta küçük etek giyenin yahut haç takanında bu seçici kıyafetlerinin meslek etiğini bozacağını söylemiş. Aklıma şu geliyor, görsel olarak nötr olmak mümkün mü? Sakal, saç, takı, marka kıyafet bile ayrıştırıcı dersek mesleğimizi yaparken ne giyeceğiz arkadaşlar?
Tüm bu kanılarını transfer tasası ve danışmanın nötr olması gerekliliğine bağlıyor. Eğitimini almış ve gerekli liyakate sahip herkes (kadın) istediği üzere mesleğini yapabilir. Psikoloğun, psikiyatristin formunun, giysisinin danışana, hastanın tedavisinde negatif tesiri üzerine yapılmış geçerli bir araştırmaya denk gelmedim. Terapide, tedavide nötr olma ise benim aldığım etik kurallara nazaran biçimden, teşhisler ötesi bir yerde, meslek kuralları ortasında yer ediyor.
Diyelim ki bir dini inancın temsili yahut tercihi olarak dışta bir simge olmasın, bu durumda etiği bilmeyen bir uzman nasıl çalışır?
Dövmeli olursa, dini inancı yoksa, farklı bir dine mensupsa ne yapacağız, o tabip yahut psikoloğa gitmeyecek miyiz? Burada olağan olarak kim nerede rahat edecekse ve kimden hizmet almak isterse o kişiyi seçebilir. Fakat tedavide transferi önlemenin yolu kadim ve dini simgeleri kurşunlayarak olmaz. Etik bilgiyle, nerede duracağımızı, olay formülasyonuna sadık kalmayı, vilayetle de empati yahut sempatiye gereksinim duymadan şefkatle hasta yahut danışanlarımızı tutabilmeyi öğreniyoruz. Paniğe ve ayrışmayla gereğince vakit kaybetmiş bir ülkeyiz.
Önce kendi içimizdeki şiddeti bitirmeliyiz. İnsan ta ortasında bir yerde, ayrıştıran, sarsan, acıtan şiddeti dehşetle izlemeye istek göstermeli ki lakin bu biçimde kendinden diğerine da acı veren şiddetli kurallar koymadan hayatı deneyim edebilsin. Sabit, katı ve yükseltilmiş standartla birbirimizi sevemeyiz. Onlarca benden farklı fikir ve görünüşte canımdan öte dostlarım var. Farklılıklarımız desenimiz oluyor lakin. Ne hoş bir koroyuz. Farklı tınılarla ne hoş besteler çıkıyor ortaya bilseniz… Ötede değil birlikte oynadığımız ne tatlı oyunlarımız var.
Bu mavi gezegende şekilcilik ne vakit biter ve daha yargısız bir dünya ne vakit gerçek boyutlarına yaklaşır bilemiyoruz. Ve dilerim bu mesleği liyakatle yapmanın, simgelerin ötesinde ve hatta teşhislerin ötesinde nitekim beşere temas edebilmek için başı açık yahut kapalı olmakla alakası olmadığı bir an evvel anlaşılır.
Bu ülkede birini öteye bir yere koyarak ve onun mesleğiyle var olma (ma)sı için kurallar koyarak bir pahaya hizmet etmemiz samimi değil. halbuki birbirimizden öğreneceğimiz onca şey varken ruhsal katılık kime fayda? Yargılamaya muhtaç olmayarak birbirimizi kabul edebilecek esnekliğe ne epey muhtaçlığımız var.
Instagram
Twitter
TRT ekranlarında yayınlanan bu programı pür dikkat izlerdim. Prof.Dr. Üstün Dökmen Hoca bilimi halka sunma konusunda özel bir efor harcıyordu.
Psikolojinin, birçok aile için uzak düşman sayılacak kadar bilinmez olduğu 2002-2012 tarihlerinde küçük küçük aydınlanıyorduk. Hocayı, takip eden senelerda ilgiyle izlemek ve kendisinden öğrenmek nitekim hoştu. Ortadan geçen yıllar ortasında Üstün Hoca alana katkılarını özgürce her platformda lisana getirdi ve biz başı örtük yahut açık dinledik.
Üstün Hocadan aşikâr aralıklarla başı örtülü olmayı seçmiş özgür bayanlarla ilgili ondan duymayı beklemediğim kurallar duyduk. Kırılgan ve hakikaten incitilmiş başı örtük bilim beşerlerine biçim vermeye, onları hizalamaya olan marjinal bir iştah belirli ki hala devam ediyordu. Biliyoruz ki, Üstün Hoca da Anadolu kültürüyle büyümüş, bizim üzere pınarlardan su içmiş, misal ağıtlarla ve tıpkı türkülerde gelişip, kadim bilgilerle birebir sofralardan geçmiştir. özetlemek gerekirsesı tıpkı beşiğin büyüttüğü bebekleriz. Ayrışmak bizi üzer. Ve Üstün Hoca çabucak hemen yaptığı açıklamayla bir daha katı kurallar (bireysel) sıraladı.
Üstün Hoca, Armağan Çağlayan’ın programında başı örtülü bayanlardan psikolog ve psikiyatrist olamayacağı kuralını koyarken çok önemli görünüyordu.
En yüksek insani bedeller ve eşitlik, etik olma prensibiyle mesleğini yapmaya adanmış benim üzere yüzlerce meslektaşım var. Kadim köklerimizin olması yeni bilimsel uygulamalara fakat ışık meblağ. Kendimize ve yaşayan tüm canlılara şefkatle yaklaşmak için sayısız eğitimler almış başı örtülü o denli hayli psikolog var ki… Mesleğinde başarılı ve adanmış biroldukca psikolog, psikiyatrist arkadaşım E Ticaret sitesinden eser alır üzere danışan seçmiyorlar ve danışanlar da onları birebir biçimde bulmuyor. Herkes serbestçe terapatik alyansı kurabilen uzmanla ilerlemek de özgür.
Üstün hoca birebir programda Atatürk’ü epey sevdiği biçimde odasında fotoğrafını bulundurmadığını da belirtti. Ofisimizde sevdiğimiz birinin resmi hala ayrıştırıcı bir faktör mü, şaşkınım. Hatta küçük etek giyenin yahut haç takanında bu seçici kıyafetlerinin meslek etiğini bozacağını söylemiş. Aklıma şu geliyor, görsel olarak nötr olmak mümkün mü? Sakal, saç, takı, marka kıyafet bile ayrıştırıcı dersek mesleğimizi yaparken ne giyeceğiz arkadaşlar?
Tüm bu kanılarını transfer tasası ve danışmanın nötr olması gerekliliğine bağlıyor. Eğitimini almış ve gerekli liyakate sahip herkes (kadın) istediği üzere mesleğini yapabilir. Psikoloğun, psikiyatristin formunun, giysisinin danışana, hastanın tedavisinde negatif tesiri üzerine yapılmış geçerli bir araştırmaya denk gelmedim. Terapide, tedavide nötr olma ise benim aldığım etik kurallara nazaran biçimden, teşhisler ötesi bir yerde, meslek kuralları ortasında yer ediyor.
Diyelim ki bir dini inancın temsili yahut tercihi olarak dışta bir simge olmasın, bu durumda etiği bilmeyen bir uzman nasıl çalışır?
Dövmeli olursa, dini inancı yoksa, farklı bir dine mensupsa ne yapacağız, o tabip yahut psikoloğa gitmeyecek miyiz? Burada olağan olarak kim nerede rahat edecekse ve kimden hizmet almak isterse o kişiyi seçebilir. Fakat tedavide transferi önlemenin yolu kadim ve dini simgeleri kurşunlayarak olmaz. Etik bilgiyle, nerede duracağımızı, olay formülasyonuna sadık kalmayı, vilayetle de empati yahut sempatiye gereksinim duymadan şefkatle hasta yahut danışanlarımızı tutabilmeyi öğreniyoruz. Paniğe ve ayrışmayla gereğince vakit kaybetmiş bir ülkeyiz.
Önce kendi içimizdeki şiddeti bitirmeliyiz. İnsan ta ortasında bir yerde, ayrıştıran, sarsan, acıtan şiddeti dehşetle izlemeye istek göstermeli ki lakin bu biçimde kendinden diğerine da acı veren şiddetli kurallar koymadan hayatı deneyim edebilsin. Sabit, katı ve yükseltilmiş standartla birbirimizi sevemeyiz. Onlarca benden farklı fikir ve görünüşte canımdan öte dostlarım var. Farklılıklarımız desenimiz oluyor lakin. Ne hoş bir koroyuz. Farklı tınılarla ne hoş besteler çıkıyor ortaya bilseniz… Ötede değil birlikte oynadığımız ne tatlı oyunlarımız var.
Bu mavi gezegende şekilcilik ne vakit biter ve daha yargısız bir dünya ne vakit gerçek boyutlarına yaklaşır bilemiyoruz. Ve dilerim bu mesleği liyakatle yapmanın, simgelerin ötesinde ve hatta teşhislerin ötesinde nitekim beşere temas edebilmek için başı açık yahut kapalı olmakla alakası olmadığı bir an evvel anlaşılır.
Bu ülkede birini öteye bir yere koyarak ve onun mesleğiyle var olma (ma)sı için kurallar koyarak bir pahaya hizmet etmemiz samimi değil. halbuki birbirimizden öğreneceğimiz onca şey varken ruhsal katılık kime fayda? Yargılamaya muhtaç olmayarak birbirimizi kabul edebilecek esnekliğe ne epey muhtaçlığımız var.