Bir öğleden sonra, kumları döven ve kendi gizemli matematiğine göre hareket eden dalgaları izlerken, suyun bana başka bir şey öğretebileceğini fark ettim: kendi iç mantığıma güvenmek. Ya da bu anda bedenim ve dolayısıyla hayatım için nasıl kabul buluyorum ve her zaman kavrayamasam da onun anlamlı bir enerjiyle beslendiğine nasıl güveniyorum.
Çünkü geziden gerçekleşmeyen her şeye rağmen – gürültülü bir çılgınlık, buharlı havuzlar ve ormanda lezbiyenlerle dolu vahşi bir macera – plajın anonimliği ve görece güvenliğinin bunu yapmak için bir yer olabileceğini fark ettim. birkaç dakikalığına her şeyi akışına bırakabilmenin nasıl hissettirdiğini görmenin utancı olabilir.
Sonraki sabah, Sevgililer Günü’ydü, uyandım ve tüm gerekli şeyleri yazdım: kendini sevme olumlamaları, Angela Bassett ve Waiting to Exhale’deki yanan araba, ayrıldıktan sonra giydiği DUMP HIM’e tezahürat yapan bir gömlek içindeki coşkulu Britney Spears Justin Timberlake ile. Kendimi bir yatak odası aynasında, mükemmel bir güneş ışığında yatarken, dışarıda cıvıl cıvıl kuşlar, pencerelerden görünen meyve dolu ağaçlarla bir an yakaladım. Ve yine de burada, onları kendim yaşamak yerine desteklediğimi düşündüğüm insanlardan yüzlerce kilometre uzakta bir ekrana bağımsızlık yanlısı mantralar yazıyordum. Kendimi topladım ve sahile indim. Su, sabahın erken saatlerinde gümüşi parıldadı, kendinden geçmiş birkaç köpek ve ağ atan birkaç balıkçı tarafından noktalandı.
Sahile geldiğimde, kararlı bir şekilde bir kaya yığınına doğru yürüdüm. Hızlı bir şekilde, beynim herhangi bir düşünceyi okunaklı bir protesto şeklinde organize edemeden üstümü ve şortumu çıkardım ve bir kayaya astım. Suya girdim, bacaklarıma vuran soğukta nefesim kesildi ve sonra aralarından aktı. Bir dalga geldi ve altına daldım. Bir anda tüm düşünceler hislere dönüştü, normalde spandeks ve polyesterle yumuşatılan lezzetli girdiler akışı.
Muazzam Bir Dünya’da bilim yazarı Ed Yong, diğer hayvanların duyusal deneyimlerini anlatıyor. Yayın balıklarının, bıyıkları da dahil olmak üzere vücutlarının her yerinde tat tomurcukları olduğunu bildiriyor. Birini yalarsanız, aynı anda birbirinizin tadına bakacağınızı gözlemliyor. Güpegündüz çıplak yüzmek, her yerde, aynı anda yüzlerce ağız, bu dış uyaranları alıp zevke, neşeye ve o anda tam, sınırsız özgürlük gibi hissettiren şeye çevirmek gibiydi. O ilk birkaç saniye içinde, okyanusun talep ettiği tam ön mevcudiyet beni mutlu bir bedenlenme için özgürleştirdi.
Queer teorisyeni José Esteban Muñoz, “doğru zamanı” üretkenlik ve yeniden üretime takıntılı bir zihniyet olarak tanımladı. Cruising Utopia’da “Gündelik hayatımızın şimdi ve burası dışında bir gelecek yok,” diye yakınıyordu. Düz zaman heteroseksüel insanlarla sınırlı değildir. Aksine, tüm insanları geleneksel iş ve aile yapıları etrafında örgütlenmiş üretkenlik kavramlarına doğru itmeye çalışan ve bunu yapmayanları daha yüksek yaşam maliyetleri ve daha düşük kültürel değerle utandıran bir toplumu yansıtıyor. Düz zamanın güneşte uykuya dalmakta hiçbir değeri yoktur, suda yabancıların yanında bakışları yakalamak ve bir sohbet başlatmak için yeterince uzun süre sallanmanın yüzen coşkusu.
Çünkü geziden gerçekleşmeyen her şeye rağmen – gürültülü bir çılgınlık, buharlı havuzlar ve ormanda lezbiyenlerle dolu vahşi bir macera – plajın anonimliği ve görece güvenliğinin bunu yapmak için bir yer olabileceğini fark ettim. birkaç dakikalığına her şeyi akışına bırakabilmenin nasıl hissettirdiğini görmenin utancı olabilir.
Sonraki sabah, Sevgililer Günü’ydü, uyandım ve tüm gerekli şeyleri yazdım: kendini sevme olumlamaları, Angela Bassett ve Waiting to Exhale’deki yanan araba, ayrıldıktan sonra giydiği DUMP HIM’e tezahürat yapan bir gömlek içindeki coşkulu Britney Spears Justin Timberlake ile. Kendimi bir yatak odası aynasında, mükemmel bir güneş ışığında yatarken, dışarıda cıvıl cıvıl kuşlar, pencerelerden görünen meyve dolu ağaçlarla bir an yakaladım. Ve yine de burada, onları kendim yaşamak yerine desteklediğimi düşündüğüm insanlardan yüzlerce kilometre uzakta bir ekrana bağımsızlık yanlısı mantralar yazıyordum. Kendimi topladım ve sahile indim. Su, sabahın erken saatlerinde gümüşi parıldadı, kendinden geçmiş birkaç köpek ve ağ atan birkaç balıkçı tarafından noktalandı.
Sahile geldiğimde, kararlı bir şekilde bir kaya yığınına doğru yürüdüm. Hızlı bir şekilde, beynim herhangi bir düşünceyi okunaklı bir protesto şeklinde organize edemeden üstümü ve şortumu çıkardım ve bir kayaya astım. Suya girdim, bacaklarıma vuran soğukta nefesim kesildi ve sonra aralarından aktı. Bir dalga geldi ve altına daldım. Bir anda tüm düşünceler hislere dönüştü, normalde spandeks ve polyesterle yumuşatılan lezzetli girdiler akışı.
Muazzam Bir Dünya’da bilim yazarı Ed Yong, diğer hayvanların duyusal deneyimlerini anlatıyor. Yayın balıklarının, bıyıkları da dahil olmak üzere vücutlarının her yerinde tat tomurcukları olduğunu bildiriyor. Birini yalarsanız, aynı anda birbirinizin tadına bakacağınızı gözlemliyor. Güpegündüz çıplak yüzmek, her yerde, aynı anda yüzlerce ağız, bu dış uyaranları alıp zevke, neşeye ve o anda tam, sınırsız özgürlük gibi hissettiren şeye çevirmek gibiydi. O ilk birkaç saniye içinde, okyanusun talep ettiği tam ön mevcudiyet beni mutlu bir bedenlenme için özgürleştirdi.
Queer teorisyeni José Esteban Muñoz, “doğru zamanı” üretkenlik ve yeniden üretime takıntılı bir zihniyet olarak tanımladı. Cruising Utopia’da “Gündelik hayatımızın şimdi ve burası dışında bir gelecek yok,” diye yakınıyordu. Düz zaman heteroseksüel insanlarla sınırlı değildir. Aksine, tüm insanları geleneksel iş ve aile yapıları etrafında örgütlenmiş üretkenlik kavramlarına doğru itmeye çalışan ve bunu yapmayanları daha yüksek yaşam maliyetleri ve daha düşük kültürel değerle utandıran bir toplumu yansıtıyor. Düz zamanın güneşte uykuya dalmakta hiçbir değeri yoktur, suda yabancıların yanında bakışları yakalamak ve bir sohbet başlatmak için yeterince uzun süre sallanmanın yüzen coşkusu.